Airlie Beach > Mission Beach > Cape Tribulation

Helaas zijn we niet geheel in de gelegenheid geweest jullie volledig up-to-date te houden v.w.b. onze belevenissen en locatie.
Vergeef ons als dit onverwachts een iets langer verhaaltje wordt als dat jullie gewend zijn 

Na onze tour naar de Whitsunday Islands hebben we nog 1 nachtje doorgebracht in Airlie Beach.
Dit eigenlijk meer om niet vermoeid de weg op te gaan, in het donker te gaan rijden en zoekend naar een volgende accommodatie.
Niet dat je erg uitrust in een snikhete camper met minimale ventilatie, maar goed in ieder geval beter als de eerder genoemde optie.
De volgende dag besloten we niet al te ver te rijden(+- 515km, voor Australische begrippen niet extreem ver) en naar Mission Beach te gaan.

Mission Beach, een klein kustplaatsje tussen Townsville en Cairns aan de kust van Queensland.
Het beschikt over meer dan 14km gouden zandstranden die een prachtig contrast vormen met het kobaltblauwe water van de Coral Sea.
Je vind hier twee gebieden die zijn opgenomen op de World Heritage-List nl.; Het Great barrier reef en het Wet Tropic Rainforest.
Deze twee vormen een natuurlijke omgeving die je nergens ter wereld zult vinden
In het tropische regenwoud vind je bovendien de bedreigde cassowary( een grote, niet al te aantrekkelijke, zwarte loopvogel).
Een van de weinige plekken waar je deze vogel nog echt in het wild kunt zien.
Zoals eerder genoemd was het vanuit Airlie Beach zo’n 515km rijden, omgerekend een uurtje of 6:15.
Dit laatste met name omdat je het laatste stuk aanzienlijk langzamer mocht rijden i.v.m. Cassowary.
Gelukkig staan er geen hekken om het tropische regenwoud heen, maar hierdoor kan de vogel wel vrij over de weg lopen en met vrij hoog gras aan weerszijde kunnen er ineens vreemde dingen gebeuren.
Zo dook bij ons, nog geen 50m voor ons, ineens zo’n zwart met blauwe kop boven het hoge gras uit.
Vol in de ankers omdat je niet weet wat het beste beest van plan is… steekt ie over, blijft hij staan of duikt hij weer de bossen in.
Één ding is zeker, aanrijden wil je het niet… dat levert een behoorlijke schade op aan zowel de vogel als aan onze bus.
Terug naar het verhaal, we arriveerden rond 13:00 in Mission Beach en besloten eerst even snel wat boodschappen te halen en te pinnen.
Dit laatste moest eerst om überhaupt de boodschappen af te kunnen rekenen.
Laat dat laatste nou ook een probleem zijn gebleken… Pas in de automaat, pincode intoetsen, bedrag kiezen en klaar zou je denken… de eerste 3 stappen, zonder problemen! Alleen de “klaar” stap ging even niet door: eerst diverse malen een melding waar we niets mee konden en vervolgens de melding: “insufficiënt funds” (onvoldoende saldo) + the maximum withdrawl: 0,00(maximaal op te nemen) .
Even internet bankieren app van Rabobank tevoorschijn, saldo checken en er bleek ruim voldoende op te staan voor het te pinnen bedrag.
Andere pas van onze Rabobank rekening dan maar proberen, zelfde probleem.
Teun heeft in inmiddels de halve wereld al bij elkaar gevloekt over het feit dat de bloedhonden schofterig veel geld vragen om er überhaupt een rekening te mogen hebben, de rente niets oplevert en je vervolgens ook niet bij de je geld kunt als je aan de andere kant van de wereld zit.
Gelukkig hield Mirjam wel iets meer rust en heeft de hulplijn maar gebeld, maar deze kwam met de standaard oplossingen die we zelf ook al gecheckt hadden: “staat er genoeg geld op?”, “weet u het zeker?”, “heeft u een automaat die uw pas accepteerd, dus de Maestro?”, “staat uw bankpas op werelddekking?” ja, zeker weten, ja natuurlijk, ja dat hebben we ook al gekeken en als hij aangeeft insufficiënt funds dat gaat er iets buiten die zaken niet goed.
Om het maar kort te houden, ze konden ons niet helpen… we moesten maar om 9:00uur Nederlandse tijd terugbellen(in dit geval 5uur wachten)
Vervolgens geld opgenomen met de credit card + 27eu opnamekosten, maar we konden in ieder geval boodschappen halen en de tank volgooien en richting de camping.
Hier hebben we eigenlijk niet heel veel meer gedaan dan een kort rondje over het strand lopen, wat drinken, bloeddruk laten zakken en even in het zonnetje zitten.
Aangezien geen van ons zin had om te koken, zijn we bij de camping snackbar een burger en wat frites wezen halen en ons daar tegoed aan gedaan.
Het duurde echter wel wat langer, want er stond een wat ouder kereltje die, naar ons mening de pensioensleeftijd al wel ruim bereikt had, met wat hulp van wat leek op zijn kleindochter(die niets wist) de boel te bakken etc.
Je begon het bijna zielig te vinden en zou zo in staat zijn om achter de bar te gaan en zelf je burgertje maar klaar te maken om de oude man wat te ontlasten.
Na deze vette hap soldaat te hebben gemaakt, heeft Mirjam de bank maar gebeld om te vragen hoe en wat.
De beste dame kwam met dezelfde ongein als de persoon bij de noodhulplijn en wist het uiteindelijk ook niet en kwam met het antwoord, “dat ze eigenlijk niet veel meer kon doen.” Eindstand: bloeddruk weer de meter overstegen!
Via Social Media maar even ons ongenoegen geuit over de Rabobank en wat blijkt, binnen no-time reactie van iemand van de Rabo die “e.e.a. ging checken en erop terugkwam” volgende dag(voor ons) bleek er een reactie binnen met iets over bestedingslimiet in het buitenland.
Bijzonder vreemd verhaal, omdat het automaat toch duidelijk aangaf dat we niet meer konden opnemen als 0,00.
Aangezien we toch zouden vertrekken richting Cairns, snel even gestopt bij dezelfde pinautomaat als de dag ervoor en voilá “ineens” werkt het wel.
Voorlopig hebben we dus wel even voldoende cash op zak 
Nu op weg richting Cairns, maar onderweg toch besloten door te rijden naar Cape Tribulation.
Was máár 2,5uur verder en ligt in het Daintree rainforest in de Noord-Oostelijke punt van Australië.
Mirjam wilde hier graag Jungle surfen (door de bomentoppen scheren aan een zipline).
Met nog een halfuurtje rijden voor de boeg, kom je eerst bij een rivier welke je met het lokale pondje over moet steken. Een andere weg met de auto is er simpelweg niet, dus je kunt het wel vrij remote noemen.
Het is bovendien een riviert waar je niet voor je plezier gaat pootje baden, althans als je benen en waarschijnlijk je leven je lief zijn.
De overtocht zelf, met een oud maar degelijk pondje aan staalkabels, duurt niet veel langer dan 5 minuten waarna we op een rustig tempo door het regenwoud naar Cape Tribulation kunnen rijden.
In de Lonely Planet hadden we een camping gevonden die goed aangeschreven stond en niet te prijzig was.
Eenmaal aangekomen bleken we de enige gasten nog te zijn op de camping.
Het was nog 1 nacht open alvorens het voor 2 weken dicht zou gaan i.v.m. overname door nieuwe eigenaars.
Gelukkig hadden wij ook niet langer gepland als 1 nacht, omdat we de volgende dag de jungle surfing tour wilden doen om vervolgens terug te rijden naar Cairns.
Uiteindelijk bleek dit voor ons ook meer en meer dan voldoende, het was onwijs benauwd door de hele hoge luchtvochtigheid en het stikte er van de mozzies(muggen).
Zelfs Mirjam, die normaliter altijd ongeschonden blijft als ik (als muggenmagneet) in de buurt ben, is goed te grazen genomen door deze kleine klerelijers en heeft ze dan ook behoorlijk vervloekt.
Om de hitte in de bus enigszins dragelijk te maken konden we van de onderhoudsman gelukkig een fan lenen die hij als reserve in z’n hut had staan.
Helaas we werden toch allebei nog badend in het zweet en niet heel erg uitgerust wakker, laat staan zonder fan…
We waren mede hierdoor ook ruim op tijd wakker en hebben op gemak kunnen douchen, de campervan weer enigszins kunnen fatsoeneren alvorens we opgehaald zouden worden voor het jungle surfing avontuur.
Keurig op tijd werden we opgehaald en naar de locatie gebracht.
Na te zijn gehesen in een set veiligheidsgordels, een korte intro en uitleg gaan we richting het eerste platform in een hoge eeuwenoude boom. Om hier te komen moet je eerst in een mensen groot hamster wiel lopen om de andere personen omhoog te takelen. We waren met een ander gezin van 3 personen wat voor het jungle surfen erg klein is. De groepen bestaan normaal uit 13-20 personen! Wij konden het dus lekker rustig aandoen en de instructeurs konden alle informatie die ze over het Regenwoud hadden vertellen.
Wat nog leuk om te vertellen is dat, omdat de groepen soms zo groot zijn, en ze niet iedereen bij naam kunnen onthouden, geven de instructeurs je een nieuwe naam! Je krijgt allemaal een helm op met een naam erop van een sprookjesfiguur. Mirjam kreeg Snow White en voor Teun zou je een toepasselijke stoere naam bedenken maar de mannen vonden het toepasselijker als hij Mary Poppins heette.  Wat natuurlijk bij Mirjam een behoorlijke lachbui veroorzaakte.
Het jungle surfen heeft 6 "surf" banen. De eerste 3 ga je met z’n tweeën naar beneden en de laatste 3 alleen. De ene baan is net iets langer als de ander maar het is een ontzettend leuke activiteit! Om het ook heel leuk af te sluiten ga je de laatste baan op z’n kop naar beneden, weer eens wat anders ;).
Het jungle surfen duurt ongeveer een uur en zijn we dus weer lekker op tijd terug om weer op pad te gaan richting Cairns. 
Over ons avontuur in Cairns vertellen we snel meer :D
Liefs, Teun en Mirjam